De poedersuiker stond niet op tafel, toen we afgelopen zaterdag\u00a0met het gezin in het pannenkoekenhuis waren.\u00a0Maar nadat we er naar vroegen, werd deze natuurlijk gebracht. Gewoon, in zo’n witte bus. Zoals je van poedersuiker gewend bent.<\/p>\n
Ik herinnerde me ineens dat we jaren geleden na een lange boswandeling op de Posbank naar het (in mijn ogen wereldberoemde) pannenkoekenhuis in Rheden, aan de voet van de Posbank, gingen. Ik was daar als kind vaak geweest. Ze hadden van die authentieke rood-wit-geblokte gordijntjes en tafelkleedjes. Anyway, ik herinnerde me dus dat specifieke bezoek, toen ik daar als volwassene, moeder zelfs ondertussen, weer kwam. We bestelden drankjes, pannenkoeken, the whole sjabang. En we vroegen om de poedersuiker, die niet op tafel stond.<\/p>\n
‘Wilt u dat op uw pannenkoek?’<\/em> vroeg de serveerster. ‘Nee, zei ik, gewoon, op tafel. Zodat we zelf kunnen strooien.’<\/em> ‘Dat kan niet.’<\/em> Zei de serveerster. Mijn emoties deden\u00a0%^&*%$#. En mijn gezichtsuitdrukking waarschijnlijk ook. IJzig reageerde ik: ‘Hoezo kan dat niet? Dit is toch een pannenkoekenhuis? Dan kunnen we toch suiker krijgen?’<\/em>. De serveerster ging zich ondertussen een beetje ongemakkelijk voelen. ‘Dat doen wij niet meer’<\/em>, zei ze. ‘Dat geeft zo’n rommel.’<\/em>Mijn man keek ondertussen ook licht gepijnigd. Hij wist heus wel een beetje met wie hij destijds in het huwelijksbootje was gestapt, maar als ik mijn 100% adrem hoed opzet, kan hij zich altijd nog licht ongemakkelijk gaan voelen. Je ziet\u00a0hem denken ‘laat nou maar…’<\/em> maar hij weet dat dat geen zin heeft, dus hij slikt het in.<\/p>\n Affijn. Ik had ondertussen gevraagd of ik de manager kon spreken. Als ik nu ga zeggen dat er een struisse dame op ons afstapte geloof je me niet, maar dat was dus wel het geval. Ze legde me met heel veel woorden uit ‘dat we geen suiker konden krijgen’. Ik zei nogmaals dat dit een pannenkoekenhuis was, dat we hier met kinderen waren, en dat we suiker wilden. Nee, niet op onze pannenkoek, maar los op tafel. Zodat we zelf konden strooien. Uiteindelijk bracht ze ons met een zuur gezicht 4 zakjes poedersuiker. Van die zakjes die je ook bij je oliebollen krijgt. Ik lachte zoetsappig en gaf mijn bloedjes van zonen hun poedersuiker.<\/p>\n Dit verhaal kwam na al die jaren weer boven. Omdat ik het tot op de dag van vandaag te dwaas voor woorden vind, dat je in een pannenkoekenhuis geen suiker serveert. Poedersuiker en Stroop, maken tenslotte samen met de herrie en de pannenkoeken de Experience. Als je je klanten die experience ontneemt, zijn ze ontevreden.<\/p>\n